प्रीत

ही माझी प्रीत निराळी

संध्येचे शामल पाणी

दु: खाच्या दंतकथेला

डोहातून बुडवून आणी

हाताने दान कराया

पोकळीत भरला रंग

तृष्णेचे तीर्थ उचलतो

रतीरंगातील नि: संग

शपथेवर मज आवडती

गाईचे डोळे व्याकूळ

घनगंभीर जलधीचेही

असणार कुठेतरी मूळ

आकाश भाकिते माझी

नक्षत्र ओळ ही दंग

देठास तोडतानाही

रडले न फूलांचे अंग

समयीचा परिसर इवला

घे कुशीत शिंदळवारा

देहाची वितळण सारी

सोन्याहून लख्ख शहारा

तू खिन्न कशाने होशी

या अपूर्व संध्याकाळी

स्तनभाराने हृदयाला कधी

दुखविल का वनमाळी