नको जाऊ बाहेरी

नको जाऊ बाहेरी गोर्‍या आंगाशीं लागेल ऊन वारा । बिसणीच्या पलटणी उभे पाहावयास जग सारा ॥धृ०॥

पाई बिचेव पोल्हारे जोडवीं नाद अवघे एकवटले ॥ मांडयांचें गोरेपण पाहून सपेटित मागें हाटले ॥

नाषुक गोरे गाल घडीग परटाची जरा नाहीं मळकटले ॥ इतर स्त्रियांचे मुखडे मज भासती तुझ्या पुढें कळकटले ॥

बहु नाजुक पुतळी झराझर चालण्याचा झटकारा ॥ जशी तोफेवर बत्ती हत्तीच्या पावसाचा फटकारा ॥ नको० ॥१॥

हातीं हिर्‍यांच्या मुद्या चमाचम जसें चांदणें फटफटलें ॥ ऐसी वस्तु कधीं लाधल मनामधी कैक विलासी लठपटले ॥

लज्जीत मृग जाहले पाहतां मनामध्यें चटपटले ॥ इतर स्त्रियांचे मुखडे मज भासती तुझ्यापुढें कळकटले ॥

होट पवळीचे वेल वोट चवळीच्या सेंगा बहुतशिरा ॥ दंत शुभ्र शोभिवंत काळ्या दातवणांच्या मधीं चिरा ॥ नको० ॥२॥

मस्तकी मुदराखडी झोंक वेणीचा थरारी भुजंग जसा ॥ वदनचंद्र न्याहाळी हातीं घेऊन अरसा ।

बालोबाल ग मोती गुंफुनी रेखून भांग करिती सरसा । अटकर छाती सुंदुक त्यावर कुच कंदुक भरला तरसा ॥

सरळ नाक तरतरीत नित्य भरजरीत डुब आलबेली तर्‍हा । तुलाच पाहून भुललों नारी कलम करिना धरी चिरा ॥ नको० ॥३॥

चंद्र तुझा पहा मुखचंद्रावर येउनिया बैसला कसा । प्रत्यक्ष मज भासतो फणीवर त्या नागाचा मणी जसा ।

शब्द तुझा ऐकूनि कोकिळा पांगल्या त्या दाही दिशा । न दाखवी गडे सिंहकटी पाहून झाला हिंपुष्‍टा ।

फंदी मुलाचे छंदबंध कुठवर गेला तर्ख धरा । दिल्लीच्या ह्या पलिकडे बोभाटे झाले हे पोबारा ॥ नको जाऊं० ॥४॥