समईच्या शुभ्र कळ्या

समईच्या शुभ्र कळ्या, उमलवून लवते;

केसातच फुललेली जाई पायांशी पडते!

भिवयांच्या फडफडी, दिठीच्याही मागे-पुढे;

मागे मागे राहिलेले माझे माहेरे बापुडे!

साचणा-या आसवांना पेंग येते चांदणीची;

आजकाल झाले आहे विसराळू मुलखाची!

थोडी फुले माळू नये, डोळा पाणी लावू नये;

पदराच्या किनारीला शिवूं शिवूं ऊन गं ये

हसशील, हास मला, मला हसूही सोसेना;

अश्रू झाला आहे खोल, चंद्र होणार का दुणा!

गाठीमध्ये गं जिवाच्या तुझी अंगाऱ्याची बोटे

वेडी उघडाया जाते उगा केतकीचे पाते;

उगा बावरते मन भरू येताना केसर

अशा वेळेची, वाटते, अंगावर घ्यावी सर;

डोळ्यातल्या बाहुल्यांनी घरीदारी उतरावे

असे काहीसे वाटते याला कसली गं नावे?’