निष्पर्ण तरुंची राई

भय इथले संपत नाही...मज तुझी आठवण येते...

मी संध्याकाळी गातो...तू मला शिकविली गीते...

ते झरे चंद्र सजणांचे, ती धरती भगवी माया

झाडांशी निजलो आपण, झाडांत पुन्हा उगवाया

तो बोल मंद हळवासा आयुष्य स्पर्शुनी गेला

सीतेच्या वनवासातील जणू राघव शेला

स्तोत्रांत इंद्रिये अवघी, गुणगुणती दु:ख्ख कुणाचे

हे सरता संपत नाही, चांदणे तुझ्या स्मरणाचे

देऊळ पलिकडे तरीही, तुज ओंजळ फुटला खांब

थरथरत्या बुबूळापाशी, मी उरला सुरला थेंब

संध्येतील कमल फ़ुलासम, मी नटलो श्रृंगाराने

देहाच्या भवती रिंगण, घालती निळाईत राने

स्त्रोत्रात इंद्रिये अवघी, गुणगुणती दु:ख्ख कुणाचे

हे सरता संपत नाही, चांदणे तुझ्या स्मरणाचे

ते धुके अवेळी होते, की परतायची घाई

मेंदुतून ढळली माझ्या, निष्पर्ण तरुंची राई