ओव्या

वडिलांचे हातचे चाकर ॥ त्यांस न मिळे भाकर ॥

अजागळ ते तूपसाखर ॥ चारुनि व्यर्थ पोशिले ॥१॥

सत्पात्राचा त्रास मनीं ॥ उपजे प्रभूचे मनांतूनि ॥

ज्या पुरुषास न पुसे कोणी ॥ अधीं त्याला भजावें ॥२॥

तटू ज्यास न मिळे कधीं ॥ पालखी द्यावी तयास आधिं ॥

मडकें टाकूनि भांडयांत रांधीं ॥ ताटवाटया भोजना ॥३॥

द्रव्य देऊन आणिक आणिक ॥ नवे तितके केले धनिक ॥

जुन्यांची तिवुनि कणीक ॥ राज्य आपुलें हरविलें ॥४॥

जो पायलीची खायील क्षिप्रा ॥ पालखी द्यावी तया विप्रा ॥

"निरक्षर एकाद्या विप्रा ॥ त्याला क्षिप्रा चारावी ॥५॥

एके दिवशीं व्हावी खुशाली ॥ स्वारी पुढें शंभर मशाली ॥

एके दिवशीं जैशी निशा आली ॥ मशाल एकही नसावी ॥६॥

मेण्यांत बसावें जाऊनि ॥ कपाटें घ्यावीं लाऊनि ॥

स्वरुप कोणा न दावूनि ॥ जागे किंवा निजले कळेना ॥७॥

हुताशनीच्या सुंदर गांठया ॥ शेर शेर साकराच्या पेटया ॥

विप्र कंठीं जैशा घंटया ॥ उगाच कंठया घालाव्या ॥८॥

तशाच राख्या जबरदस्त ॥ सांभाळितां जड होती हस्त ॥

दौलत लुटुनि केली फस्त ॥ हस्त चहूंकडे फिरविला ॥९॥

तुरा शिरीं केवढा तरी ॥ बहुतची मोठा चक्राकारी ॥

हार गजरे नखरेदारी ॥ सोंगापरी दिसावें ॥१०॥

हात हात रेशमी धोतरजोडे ॥ चालतां ओझें चहूंकडे ॥

अंगवस्त्र दाहदां पडे ॥ चरणीं खडे रुतताती ॥११॥

पोषाग दिधले बाजिरायें ॥ मोच्यांस पैका कोठें आहे ? ॥

तैसेच अनवाणी चालताहे ॥ शास्त्री अथवा अशास्त्री ॥१२॥

घडींत व्हावें क्रोधयुक्त ॥ घडींत व्हावें आनंदभरित ॥

"घडींत व्हावें कृपण बहुत ॥ घडींत उदार कर्णापरी ॥१३॥

"घडींत व्हावी सौम्य मुद्रा ॥ घडीत यावा कोप रुद्रा ॥

"घडींत ध्यावी क्षणैक निद्रा ॥ स्वेच्छाचारी प्रभू हा ॥१४॥